“ Na 2 dagen nagelbijten, kon ik vanmorgen naar de, gelukkig nog aanwezige, ALPENGIERZWALUW langs de snelweg bij Franeker. Mijn eerste nieuwe soort voor Nederland in 2023! ”
Datum: 22 februari 2022
Toen eind vorig jaar een Purperkoet opdook in Zuid-Holland, ben ik niet meteen op pad gegaan. Dit kan twee redenen gehad hebben: of ik was niet in de gelegenheid, of ik vond het te ver weg. Halverwege februari werd er in Zeeland een Zanggors ontdekt, maar die zat nóg verder van Kollum. Toch begon het te kriebelen bij mij. De Purperkoet was blijven hangen in de Alblasserwaard en als de Gors er nou ook nog zou zitten in de voorjaarsvakantie….
Om in je eentje zo’n lange autorit te maken is vreselijk, want je zit dan ruim 3 uur te hopen dat de vogel niet gevlogen is, als je aankomt. Gelukkig wilden Bouke Roosma en Dick Pruiksma mee en ging de reis al pratende voorbij.
De Zanggors was op de grens met België te vinden in het uiterste puntje van Zeeland. Om er te komen moesten we via Antwerpen.
Je houd altijd rekening met een scenario waarbij je een paar uur moet wachten, voordat je de vogel in beeld krijgt, maar daar was ditmaal geen sprake van. Nog geen minuut na aankomst op de plaats delict, zagen we de Zanggors op een paar meter afstand foerageren op de grond.
Daarna ging het kleine zangertje uit Noord Amerika, boven in een heg, prachtig zijn naam eer aan zitten te doen.
Omdat er wat twijfel over bestaat, of het fragiele gorsje wel op eigen kracht helemaal uit Noord Amerika is komen vliegen, vermoed ‘men’ dat ie wellicht is mee komen liften met een vrachtboot, richting de haven van Antwerpen. ‘Ship Assisted’ heet dat. Indien bewezen, zou de vogel niet mogen meetellen voor de Nederlandse dan wel Belgische lijst.
Na een half uur durende show, was de Zanggors opeens verdwenen. We besloten niet op de toegift te wachten, maar ons geluk te gaan beproeven bij de Purperkoet, die nog steeds, zij het onregelmatig, werd waargenomen.
Een uur later liepen we, in de regen, de Alblasserwaard in. Bouke had deze vogel al eerder bezocht en had ruim 3 uur staan kou lijden, eer de Koet uit het riet kwam.
Veel hoop had ik dan ook niet, dat we de vogel snel, of überhaupt, zouden vinden. Mede vanwege de uitgestrektheid van dit gebied. Na een stief kwartiertje wandelen naderden we de plek waar de Purperkoet het vaakst gezien was.
Maar ook hier was het zo wijds, dat het onbegonnen werk leek. Het beste overzicht bleek vanaf een brug. Ook nu weer hadden we veel geluk, want vrijwel meteen zagen we de grote Koet helemaal vrij, tussen 2 rietkragen in, door het gras scharrelen. Het beest was totaal niet schuw, zodat we tot op enkele meters konden naderen. Dick opperde meteen dat de vogel dan wel een ontsnapt exemplaar zou zijn, maar ik wist uit ervaring met de soort in Spanje, dat de Purperkoet gewoon geen schuwe vogel is.
Toen we de Koet van alle kanten bezichtigd hadden en terug liepen richting de brug, vloog er nog een Cetti’s Zanger voor ons uit.
In het Alblasserbos bezochten we de zeldzame Bruine Boszanger en op de terugweg naar huis, de, al bijna een jaar aanwezige Dwergaalscholver, onder Utrecht.
Een topdag dus met 4 zeer zeldzame soorten, waaronder 2 geheel nieuwe voor mij!
(Meer foto’s van mij kun je vinden op waarneming.nl)
