“ Manuela Kemp kwamen we met De Kast vanaf half jaren 90 regelmatig tegen. Ze was 'one of the guys'. Aardiger zijn we ze niet tegen gekomen in het tv wereldje! R.I.P. ”
Datum: 02 juli 2025
Beide zijn ze levende muzieklegenden, maar muzikaal zijn ze totaal verschillend. Van Morrison is een Pietje precies, die zijn muziek volgens het boekje uitvoert, terwijl Neil Young er, op af en toe primitieve wijze, de beuk in gooit.
1 juli gaat het er in het stadspark van Groningen niet anders aan toe.
Een concert bijwonen van Van Morrison staat al erg lang op mijn verlanglijstje.
De vraag is alleen of de negenenzeventigjarige zanger nog goed bij stem is.
Na de eerste zangregels weet ik al dat het goed zit. Krachtig en nog Loepzuiver.
Daarnaast speelt hij zo nu en dan saxofoon en dirigeert hij zijn tienkoppige begeleidingsband.
De Noord-Ier staat bekend om zijn nukken. Het gerucht gaat dat hij muzikanten ontslaat als zij een fout maken. Ook in Groningen laat hij er geen misverstand over bestaan, wie er de baas is op het podium. Hij bepaalt wie in de band er een solo gaat geven en voor hoe lang. Ook zweept ‘Van The Man’ de band op meer gas te geven, als hij vindt dat ze indutten. De eerste nummers is de begeleiding inderdaad wat te timide, ten opzichte van de powerstem van Morrison. (geen bewuste woordgrap)
Op een gegeven moment wil de zanger dat zijn achtergrondkoortje zonder microfoon versterking verder zingt. Ik zie de zangeressen na, ook voor het publiek duidelijk hoorbare commando’s van Van, met verbazing op het gezicht, naar achteren bewegen. Het effect is er echter niet, want daardoor zijn ze helemaal niet meer te horen. Maar ja, de wil van Morrison is wet.
In het volgende lied moet de bassist zichzelf harder zetten van de Ier. Het gevolg is, dat de bas voor ons op het veld, plotseling veel te hard wordt en de geluidsman snel moet bijsturen. Verder horen we tijdens het zingen een paar keer subtiel: “voice louder”, tussen de regels door.
Iedereen om Van Morrison heen moet op scherp staan gedurende het concert.
De set bestaat uit songs uit zijn gehele oeuvre. Dat betekent veel romantische liedjes in de stijlen pop, soul en jazz. Alles wordt perfect uitgevoerd en het klinkt geweldig zo in het zonnetje bij een graad of dertig.
De songs van zijn prachtige nieuwe album, “Remembering Now” passen naadloos tussen de nummers uit zijn beste periodes.
Van het nieuwe werk van Neil Young ben ik minder gecharmeerd.
Opvallend is dan ook, dat de Canadees er niets van speelt tijdens dit concert.
Zo’n 35 jaar geleden zag ik Neil Young al eens schitteren in Ahoy Rotterdam.
Na het optreden van ruim 3 uren, toen nog met de legendarische begeleidingsband Crazy Horse, zat er nog maar 1 snaar op Neils’ gitaar.
Een paar jaar later was ik ook nog aanwezig bij een solo optreden van Neil, maar zoals bij vrijwel alle optredens van zangers zonder band, verveelt mij dat al gauw.
De afgelopen jaren staat Neil Young regelmatig met een nieuwe band op de planken.
De band in Groningen heet: “ The Chrome Hearts” met o.a. de zoon van country legende Willie Nelson in zijn gelederen. Zij staan het hele concert in dienst van Young en dat is nodig bij zo’n grofkorrelige muzikant.
Bij Neil Young wordt je namelijk alle kanten opgeslingerd. Melancholieke softe countryliedjes worden afgewisseld met keiharde punkrock. Dat zorgt er echter wel voor, dat je niet afdwaalt. Net als Van Morrison is Neil Young vandaag nog prima bij stem voor een bejaarde man. Een groots vocalist is hij nooit geweest, maar de zeggingskracht is er niet minder om.
Met verbazing kijk ik naar zijn gitaartechniek. Net als het geluid dat het voortbrengt, is daar geen touw aan vast te knopen. Vooral op de akoestische gitaar rammelt het aan alle kanten. Op de meest vreemde manieren beweegt Neil z’n vingers over de snaren. Af en toe knalt er dan een toon heel hard uit de speakers, terwijl de volgende bijna wegvalt. Ik vrees dat dit toch ook met de leeftijd te maken heeft, want ik heb hem in het verleden wel eens subtieler aan het werk gezien. De controle over de oude vingers wordt minder. Maar alle geluiden die Neil Young produceert klinken gewoon lekker rauw en puur.
Geen enkele gitarist ter wereld zou wegkomen met een elektrische gitaarsolo die op deze manier alle kanten op spat, maar bij Neil klinkt het heerlijk. Regelmatig worden onze oren getest door de meest afschuwelijke knars -en fluittonen, als de Canadees weer eens op het verkeerde effectpedaal trapt, maar ook dat hoort bij zijn sound.
De begeleiding van The Chrome Hearts is rete-strak, waardoor Neil lekker kan freewheelen.
Merkwaardig is echter de aanwezigheid van organist Spooner Oldham.
Neil en de Chrome Hearts vormen een groepje links van het podium, terwijl Oldham rechts in zijn eentje het optreden beleeft. De beste man hoor ik geen één keer in de mix en ook op de prachtige grote videoschermen zie ik hem de hele avond niet of nauwelijks voorbijkomen. Zelfs wat de kledij betreft, valt de organist volledig uit de toon. Een totaal overbodige toevoeging.
Neil zelf lijkt het erg naar zijn zin te hebben in Groningen, lacht regelmatig en rockt dat het een lust is. Zo hard zelfs dat tijdens, wederom een ellenlang outro, de geluidsapparatuur uitvalt.
Gelukkig is dat aan het eind van het laatste nummer.
De speakers piepen en kraken, alsof ze op het punt staan te ontploffen. Ik heb het idee, dat de meesten in het publiek denken, dat het bij de show hoort.
Neil probeert nog afscheid te nemen van het tevreden publiek, maar we horen hem niet meer….
